مثنوی زیبایی در سوگ آیت الله سید مجتبی موسوی لاری

راشد انصاری شاعر نام آشنای دیده بانی مثنوی زیبایی در سوگ آیت الله سید مجتبی موسوی لاری سروده است:

بار دیگر دیده ام زاری کند   /   اشک ماتم از قلم جاری کند                                                                                                            

صبح شنبه غصه بر دل چیره شد   /   پیش چشم لار دنیا تیره شد                                                                                                 

آسمان شد نیلی و ابری کبود…   /   جای باران، غصه بر دلها سرود

چشمه ها در کوه غم خشکیده شد   /   سبزه از لوح چمن برچیده شد

در گلو جای نفس، ماتم گرفت   /   خانه دل در عروجش غم گرفت

دور تابوتش خلایق حلقه وار   /   گریه می کردند با هم زار زار

او که رفت و شادی از دل ها ربود   /   راستی آن پیر روشنگر که بود؟

آسمان اندیش و اهل روشنی   /   فارغ از افسون دنیای دنی

مرد ایمان بود و مردم دار بود   /   مرد میدان جهاد و کار بود

مطلع یک صبح آگاهانه بود   /   هم حقیقت بود و هم افسانه بود

کاش فرصت داشت اینجا بیشتر   /   لااقل تا صبح فردا بیشتر

یک جهان فضل و کمال و علم بود   /   هفت نه، هفتاد دریا حلم بود

خوانده ایم از او «معاد» و «عدل» را   /   هم «نبوت» را و روح فضل را

«حق شناسی» را از او آموختیم   /   یک جهان از هجرت او سوختیم

از نگاهش سر آن جویا شدم   /   کودکانه گفت بی بابا شدم

آه، آن یار و پناه بی کسان   /   با ستاره دیدمش در کهکشان